عکاسی از ارواح

در دهه های نخستین اختراع دوربین عکاسی و پیدایش فن عکاسی ناآگاهی عمومی درباره این پدیده جدید یکی از جنجالی‌ترین روش های عکاسی در تاریخ این هنر را رقم زد.عکاسی از ارواح در دهه 1860 برای چندین سال ذهن مردم امریکا را به خود مشغول کرد. در آتلیه‌های عکاسی ارواح در حالی که ظاهرا فقط یک دوربین و عکاس حضور داشتند عکس هایی گرفته می شد که همه را به حیرت وا می‌داشت؛ حضور یک روح سرگردان کنار سوژه عکس.آن روزها اگرچه محققان و عکاسان بسیاری نسبت به این پدیده با دیده تردید نگاه می کردند و معتقد بودند این عکاس است که با خلق تصاویر مجعول بیننده را فریب می‌دهد اما دهه ها گذشت تا راز این عکس ها برملاشد.از «ویلیام موملر» به عنوان اولین عکاسی نام می برند که احتمالا به شکل تصادفی اولین عکس ارواح را ظاهر کرد. او که پیشتر به عنوان یک قلم‌زن و حکاک در جواهری کار می کرد در اوقات فراغت به آتلیه‌ای به نام واشنگتن می رفت تا عکاسی کند؛ جایی که او ادعا کرد اولین عکس از یک روح را گرفته است.به ادعای او روح دخترعمه‌اش که 12 سال قبل از دنیا رفته بود در لحظه ظهور یک عکس در آن ظاهر شده است. او حتی مدعی شد وقتی جلوی دوربین می نشیند دستش شروع به لرزیدن کرده است. ادعای موملر به سرعت او را به شهرت رساند و مشتریان آتلیه‌اش را چندین برابر کرد.ثروتی که این عکاس با ابتکار خود به دست آورد عکاسان دیگر را نیز به این فکر انداخت که سر از راز او درآورند و مشتریان خود را بیشتر کنند و رفته رفته عکاسی از ارواح به یک فرم عکاسی بدل شد.اما رازی که موملر و دیگر عکاسان کشف کردند چندان پیچیده نبود واقعیت آن است که در آن زمان که عکس ها بر روی صفحات شیشه ای ظاهر می شد عکاس ابتدا تصویر دلخواه خود را روی شیشه می انداخت و سپس همان شیشه را برای ظهور عکس مشتری به کار می‌برد.در میان عکاسان ارواح جز موملر یک عکاس دیگر نیز وجود داشت که در سال 1900 با عکاسی خلاقانه از ارواح به شهرت رسید. او "ویلیام هوپ" نام داشت که مدعی شد در آتلیه خود بیش از 2500 عکس از ارواح انداخته است. عکس های او که تعدادی از آنها را در زیر می بینید اوج پیشرفت این سبک عکاسی در ابتدای تاریخ این هنر بوده است.

چوب حراج به کلاه ناپلئون

نام نیکو گر بماند ز آدمی                                                                           به کز او ماند سرای زر نگار

کلاه معروف ناپلئون بناپارت و بیش از هزار شیء مرتبط با او برای تامین منابع مالی بازسازی کاخ خاندان سلطنتی موناکو در پاریس حراج می‌شود.به گزارش شبکه تلویزیونی بی بی سی، کارشنان در حالی به این اقدام لقب حراج قرن داده‌اند که علاقمندان به ناپلئون بناپارت کاملاً با آن موافقند. بیش از هزار شیء متعلق به ناپلئون بناپارت، رهبر افسانه‌ای فرانسه، به فردی تعلق خواهد گرفت که بیشترین قیمت را پیشنهاد دهد. از شمشیری الماس نشان و نامه‌های شخصی ناپلئون تا پیراهنی که در دوران تبعید بر تن داشت و عقابی برنزی که پیش تر بر بلندای پرچم جنگ آشیان داشت و هنوز نشان گلوله بر تن دارد."ژان پیر اوزنا" مدیر حراج اوزنا، درباره عرضه این مجموعه می‌گوید: مجموعه‌ای استثنایی است که ابتدای قرن بیستم به دست شاهزاده لویی دوم جمع آوری شد و از آن زمان در موزه کاخ سلطنتی موناکو نگه داشته می‌شد. گمان می‌کنم نخستین باری است اشیای موزه‌ای درست و حسابی در معرض حراج قرار می‌گیرد.در میان اشیا عرضه شده کلاه سیاه معروف ناپلئون که گفته می‌شود در «نبرد مارنگو» در سال 1800 بر سر ناپلئون بوده است شاخص‌ترین است و پیش بینی می‌شود نیم میلیون دلار به فروش برسد.ناپلئون در هفده سال حکومتش حدود یکصد و بیست کلاه به سر کرد و کلاهی که اکنون در معرض فروش قرار دارد یکی از نوزده کلاه باقی مانده از ژنرال صاحب نام فرانسوی است.الکساندر ژیکلو از دست اندرکاران حراج درباره کلاه ناپلئون می‌گوید: او در آن زمان پی‌برده بود سمبل‌ها از نام‌ها مهم‌تر هستند. درمیدان جنگ دشمنانش او را خفاش لقب داده بودند، چون با این کلاه سایه‌ای چون خفاش پیدا می‌کرد.خاندان سلطنتی موناکو بیش یک قرن از این مجموعه گرانبها محافظت کردند، اما برای تامین منابع مالی کاخ سلطنتی ناچار به فروش این مجموعه ارزشمند شده‌اند.پیش بینی می‌شود موزه‌ها و مجموعه داران شخصی اغلب اشیاء عرضه شده را خریداری کنند، اما مردم عادی نیز آخر هفته جاری فرصت دارند بخشی از تاریخ را باچشمان خود ببینند.

 

یادبود جنگ‌جهانی با 9هزار شقایق

مراسم گرامیداشت یکصدمین سالگرد پایان جنگ جهانی اول و بزرگداشت قربانیان آن روز سه شنبه، طی مراسمی در لندن پایتخت انگلیس برگزار شد.این مراسم با حضور مقامات انگلیس و تحت تدابیر شدید امنیتی در برج لندن که قلعه ای تاریخی در سمت شمال رود تیمز است، اجرا گردید.از نکات قابل توجه در این مراسم که با حضور کهنه سربازان ارتش انگلیس برگزار شد، مزین شدن اطراف این قلعه تاریخی در قالب یک طرح هنری، به 888 هزار و 246 شاخه شقایق سرامیکی به تعداد کشته شدگان انگلیسی و جامعه کشورهای مشترک المنافع در جنگ جهانی اول، است.دست اندرکاران این مراسم یادبود عنوان کرده اند که پس از مدتی، گل های شقایق سرامیکی به کار رفته در این طرح هنری موسوم به "زمین و دریا به رنگ خون" به بهای 25 پوند به فروش گذاشته خواهند شد.مراسم یادبود یکصدمین پایان سالگرد جنگ جهانی اول ( یازدهم نوامبر 1918 ) روز دوشنبه علاوه بر انگلیس، در بسیاری از کشورهای اروپایی ازجمله فرانسه برگزار شد.در طول این جنگ که چهار سال به طول کشید (1914 تا 1918) ، در کل حدود 65 میلیون نفر بسیج شدند که از این عده، هشت و نیم میلیون نفر کشته شدند؛ در حدود 37 میلیون نفر آسیب دیدند، 19 میلیون و 700 هزار نظامی زخمی شدند و 7 میلیون و هفتصد هزار نفر مفقود شدند.جنگ جهانی اول سراسر قاره اروپا، روسیه، منطقه خاورمیانه، بخش هایی از آفریقا، آمریکا و خاور دور را فراگرفت و بیش از 30 کشور از جمله ایران در آن درگیر شدند.

 

زاینده رود پرآب در عهد قاجار

در هفته اخیر پس از ماه‌ها خشکی در زاینده رود آب به بستر خشک آن راه یافت و مردم و کشاورزان منطقه را شادمان کرد.رودخانه زاینده رود که رگ حیاتبخش اصفهان به شمار می رود و در سالهای اخیر به دنبال کاهش بارندگی بارها طعم خشکی را چشیده است چند روزی است پر آب شده و حال و هوای شهر و مناطق اطراف آن را عوض کرده است.گرچه مردم این شهر مدیریت ضعیف در سالهای اخیر را یکی از عوامل خشکی زاینده رود می دانند اما منابع تاریخی از خشکسالی های مداوم این رود در ادوار مختلف حکایت دارد. در گزارش مصور عکاسان قاجار در همین رابطه خشکی زنده رود در عهد قاجار را مشاهده کردید.به گزارش منابع تاریخی خشکی های پیاپی زاینده رود باعث می شود ایده انتقال آب به زنده رود که با کارون سرچشمه مشترکی دارد از قرن ها قبل مطرح شود. گرچه اولین بار چنین طرحی در کتاب تاریخ یعقوبی مطرح شده اما طرح عملیاتی ان از زمان صفوی و با پایتخت شدن اصفهان در دستور کار قرار می گیرد؛ نتیجه کار ایجاد یک بریدگی به طول 300 متر، عرض 60 متر و عمق 50 متر بود."سانسون" سفیر پادشاه فرانسه که در عهد شاه سلیمان صفوی به اصفهان می‌آید ضمن اشاره به خشک شدن زاینده‌رود در فصل تابستان، می‌گوید شاه نقشه ای را در نظر گرفته که آب کارون که رودخانه بزرگی در 12 فرسنگی بالای اصفهان است و فقط کوهی آن را از زاینده‌رود جدا می‌سازد به آن ملحق کند. به نوشته او مسیو ژنه، مهندس فرانسوی نیز الحاق آنها را بر عهده گرفته است. با این حال هم او خبر می دهد که پروژه با کارشکنی صدراعظم وقت، شیخ علی خان زنگنه، متوقف می شود چراکه شیخ علی خان گمان می‌کند در صورت پر شدن زاینده‌رود، دیگر محصولات او در در کرمانشاه و همدان در بازار اصفهان فروش نخواهند رفت.کار انتقال آب در عهد صفوی و قاجار چندان پیشرفتی نمی کند گرچه دراوایل مشروطیت مردم "سده" پیشنهاد می‌کنند که کار انتقال آب از سرگرفته شود و مخارج آنرا دویست هزارتومان برآورد می کنند اما این طرح نیز به اجرا در نمی آید.اما سرانجام در سال 1327 هجری شمسی کلنگ تونل کوهرنگ بزمین زده می شود در 24 مهر 1332 ش اولین تونل انتقال آب به زاینده رود افتتاح می شود. تا این زمان همچنان خشکسالی ادواری در کنار پرآبی سال‌های پر بارش گاه و بی گاه چهره زاینده رود را تغییر می‌دهد. در این میان عکاسان قاجاری که به اصفهان سفر می کرده اند یا عکاسان اصفهانی چون "میناس" عکس های زیادی از سالهای خشکی و پرآبی زنده رود در عهد قاجار عکاسی کرده‌اند. از تاریخ عکس ها اطلاع دقیقی در دست نیست و تنها نام عکاسان این عکس ها که ارنست هولتزر، آنتوان سوریوگین و میناس هستند برای ما مشخص است.

 

شکار اولین جت توسط جت

امروز در تاریخ نبرد های هوایی صفحه جدیدی ورق خورده است. در روز 8 نوامبر 1950 اولین درگیری هوایی بین جت های جنگنده آمریکا و کره شمالی در خلال جنگ دو کره روی داد تا اولین پیروزی هوایی بین دو جت برای نیروی هوایی کره شمالی و خلبان روسی آن در تاریخ ثبت شود!

قدرتمند ترین افراد جهان از نگاه مجله "فوربِس"

مجله فوربس برای دومین سال متوالی ، ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه را قدرتمندترین فرد جهان معرفی کرد. این مجله آمریکایی، اسامی ۷۲ نفر از قدرتمندترین افراد جهان را اعلام کرد. در سطر این جدول نام های رهبران سیاسی به چشم می خورد که برخی از این افراد به شرح ذیل است:

 VLADIMIR PUTIN - ولادیمیر ولادیمیرویچ پوتین (به روسی: Владимир Владимирович Путин) دومین رئیس جمهور کشور روسیه بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی

سرنوشت یک دیوار

در ابتدا کسی اتفاقی را که افتاده بود باور نمی‌کرد. خیلی زود اما ناباوری جای خود را بی شادی به حدوحصر و اشک شوق رهایی‌یافتگان داد. یکشنبه بیست‌وپنجمین سالگرد سقوط دیوار برلین است. واقعه‌ای که جهان را تغییر داد. جنگ سرد را پایان بخشید و همچنان بزرگترین واقعۀ سیاسی از اروپا از زمان جنگ جهانی دوم محسوب می‌شود.
 به نقل از ایندیپندنت؛ دیوار برلین دقایقی پیش از نیمه‌شبِ نهم نوامبر سال 1989 فروریخت. جمعیتی عصبانی متشکل از بیست‌هزار نفر جلوی گذرگاه "بورنهولمر استراس" تجمع کرده بودند و فریاد می‌زدند "در را باز کنید". نگهبانان نگران جانشان بودند. افسر مسئول پس از آن که تلاشش برای تماس با مقام ارشدش پاسخی در پی نداشت، تسلیم شد و دستور داد که موانع برچیده شوند. او اعلام کرد: "الان درهای اصلی را باز می‌کنیم." پس از آن بود سیلی انسانی از ساکنان برلین شرقی به برلین غربی جاری شد. ظرف یک ساعت، تمام هفت گذرگاهِ دیوار باز شدند و جمعیتی عظیم روانۀ خیابان‌های برلین غربی شدند. سقوط کمونیسم در اروپا آغاز شده بود. دیوار هم یک دیو بود و همزمان از همان آغاز ساختش چهره‌ای نامطبوع از کمونیسم به نمایش می‌گذاشت. نشانی از ناکارآمدی سوسیالیسم در آلمان شرقی بود. قبل از آنکه دیوار را در نخستین ساعات روز سیزدهم آگوست 1961 عَلَم کنند، بیش از 3.5 میلیون نفر از اهالی آلمان شرقی با  پاهایشاننظرشان را اعلام کرده بودند و به آلمان غربی رفته بودند. تابستان آن سال، آلمان شرقی حتی به اندازۀ کافی نیروی کار برای برداشت محصول  نداشت. بسیاری معتقدند که رژیم آلمان شرقی راهی جز ساخت دیوار نداشت؛ چرا که در غیر اینصورت گزینه‌ای جز پذیرش ورشکستگی اخلاقی، سیاسی و اقتصادی برایش باقی نمی‌ماند و مجبور به کنار رفتن می‌شد. گزینه‌ای که ساکنین کرملین (مقامات شوروی) مُصِر بودند به هر ترتیب و با هر وسیله‌ای از آن جلوگیری کنند. رهبران غربی نیز با ترشرویی مجبور به پذیرش آن شدند: سال 1961 اوج جنگ سرد بود. ساخت دیوار منجر به وضعیتی متزلزل در اروپا شد و احتمال بروز جنگ جهانی سوم را تقویت می‌کرد. دیوار در ابتدا از سیم خاردار بود که بعدتر جای خود را بلوکهای بتنی داد و در نهایت بدل به یک مانع بتنی چهار متری با لوله‌ای مدور بر بالایش شد. لوله به این خاطر تعبیه شده بود تا بالارفتن از دیوار سخت‌تر شود. نگهبانان کلاشینکف به دست در تمام ساعات شبانه‌روز در اطراف دیوار کشیک می‌دادند و برجهای دیده‌بانی و نورافکن‌ها در سراسر آن تعبیه شده بودند. دیوار برلین، برلین غربی را احاطه کرده بود، و همزمان مرز به شدت محافظت‌شدۀ دو آلمان، معروف به "پردۀ آهنین"، آلمان کمونیستی را از آلمان سرمایه‌داری جدا می‌نمود.

رهگذران در برلین غربی از درزهای دیوار برلین شرقی را دید می‌زنند.

 

دیوار برلین از پیدایش تا فروپاشی

روز ۱۸آبان امسال مصادف بود با ۹ نوامبر سالروز فروپاشی دیوار «برلین»، دیواری که در چند دهه یک ملت را دوپاره کرد و آنها را جدا ازهم نگاهداشت. دیوار برلین ارثیه شرایط ژئوپولتیک پایان جنگ دوم جهانی و دوقطبی شدن جهان بود. دولت های متفق «اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی، ایالات متحده آمریکا، فرانسه و انگلستان» در جریان کنفرانس «یالتا» که به کنفرانس «تقسیم جهان» به ویژه آلمان مشهور شد، تصمیم گرفتند که پس از شکست آلمان، ضمن تقسیم این کشور به دو بخش شرقی و غربی،شهر برلین پایتخت «رایش سوم» را نیز به دو بخش تقسیم کنند، به طوری که در بخش غربی برلین نیروهای آمریکا، انگلیس و فرانسه و در بخش شرقی برلین که ضمنا پایتخت آلمان شرقی می شد قوای کمونیستی آلمان شرقی و اتحاد شوروی به طور مشترک مستقر شوند.از آن پس کشور آلمان و نیز برلین به دو بخش شرقی و غربی تقسیم شد. مردم آلمان شرقی که از زندگی در زیر لوای کمونیسم ناراضی بودند و خلاف میل باطنی خود ناچار به اقامت در بخش شرقی و همزیستی با کمونیسم شده بودند می کوشیدند به هر وسیله و بهانه ای که شده از بخش شرقی برلین به بخش غربی فرار کنند. هر روز تعداد فراریان از قلب منطقه کمونیستی آلمان شرقی به جهان آزاد بیشتر می شد.سیل این مهاجرت های پنهانی و قاچاقی به برلین غربی آن قدر افزایش یافت که سرانجام «نیکلای خروشچف» دبیر اول حزب کمونیست و نخست وزیر اتحاد جماهیر شوروی به «والتر اولبریخت» دبیر کل حزب کمونیست آلمان شرقی و رئیس جمهوری آن کشور دستور داد برای جلوگیری از سیل مهاجرت ها در دو طرف دروازه «براندنبورک» یک دیوار بلند بتونی محصور در سیم های خاردار ایجاد کند.در ۱۳اوت ۱۹۶۱برابر با ۲۲مرداد ۱۳۴۰خورشیدی این دستور صادر شد و کار ساخت دیوار بتونی برلین آغاز شد. ۱۴ هزار نظامی و ۶هزار سگ تربیت شده محافظت از این دیوار را به عهده گرفتند. این موانع برای آن ایجاد شده بود که مردم آلمان شرقی قادر به فرار به آلمان غربی نباشند. آمارهای اراائه شده حاکی است بین سال های ۱۹۴۹تا ۱۹۶۱میلادی حدود ۳ میلیون نفر آلمان شرقی را ترک کردند که دلایل عمده آن «نبود آزادی» و «سختی معیشت» در آلمان شرقی بود.پس از احداث دیوار بسیاری از کسانی که تلاش داشتند از این دیوار عبور کنند جان خود را از دست دادند و بسیاری نیز به جرم تلاش برای ترک آلمان شرقی دستگیر و زندانی شدند.سرانجام «میخائیل گورباچف» رئیس جمهوری شوروی در ۶ژوئیه ۱۹۸۹ تز خانه مشترک اروپایی را مطرح ساخت و در روز ۹ نوامبر، ۱۹۸۹ یعنی نزدیک به سی سال پس از احداث دیوار برلین، دیوار برلین فرو ریخت. بعدازاین واقعه در سراسر آلمان به ویژه در برلین همه مردم به شادی و سرور پرداختند و سرانجام در ۱۲ سپتامبر ۱۹۹۰ اصل وحدت آلمان پذیرفته شد و دو نیمه شرقی و غربی آلمان پس از ۴۶ سال به یکدیگر پیوستند و آلمان واحد دوباره تشکیل شد.
 

جشن و شادمانی شهروندان برلین غربی پس از بازگشایی دروازه براندنبورگ در 9 نوامبر 1989

 

کشاورزی در کره‌شمالی

در حالیکه بر اساس گزارش نهادهای بین المللی تولید کشاورزی در کره شمالی در سالهای اخیر افزایش یافته اما سوءتغذیه در این کشور به ویژه در میان کودکان همچنان استمرار دارد.بر اساس آخرین گزارش سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (فائو) در سال گذشته تولید کشاورزی در این کشور به 5.03 میلیون تن در سال 2013 بالغ شد که پنج درصد نسبت به سال پیش افزایش داشت.با این‌همه میزان مصرف غذای 84 درصد از مردم این کشور اندک یا ضعیف عنوان شده است. اگرچه میزان سوءتغذیه کودکان نسبت به سال‌های گذشته کاهش یافته اما در سطح هشداردهنده‌ای باقی مانده و کمبود مواد مغذی در تغذیه کودکان و تاثیر آن بر رشدشان، نگرانی‌های خاصی را مطرح است.طبق تحقیقات نهاد، هر گونه وضعیت مثبت در تغذیه احتمالا حاصل تلاش خانواده‌ها در خرید پایاپای و تهیه و فروش مواد غذایی تازه از باغچه‌های خانگی است.کره شمالی با کمبودهای غذایی شدیدی روبرو شده که سیل، خشکسالی و سوءمدیریت آن را تشدید کرده است. در طول قحطی که در اواسط دهه 1990 در این کشور پیش آمد، صدها هزار نفر جانشان را از دست دادند.بر اساس گزارش خبرگزاری فرانسه، بیش از 70 درصد از خانواده‌ها همچنان به سیستم‌های توزیع مواد غذایی اساسی از سوی دولت متکی هستند اما نهادهای سازمان ملل این سیستم‌ها را نارسا عنوان کرده اند.طبق یافته‌های تحقیقات این نهادها، با در نظر گرفتن هدف کره شمالی برای واردات 300 هزار تن غلات در سال، این کشور با 40 هزار تن کمبود روبرو است. درهمین رابطه "میگوئل توران" عکاس شبکه الجزیره که در هفته های اخیر عکس های بسیاری از کره شمالی برای این شبکه خبری فرستاده گزارشی مصور از زمین های کشاورزی این کشور تهیه کرده است که در زیر می بینید.

 

عزاداری در عصر قاجار،از تعزیه تا قفل‌زدن بر بدن

عزاداری در محرم یکی از آئین های مورد توجه شاهان قاجار به شمار می رفت و آنها از این فرصت برای نشان داد پایبندی خود به شرع و ارادتشان به اهل بیت(ع) استفاده می کردند.در عصر قاجار با شروع ماه محرم خیابان ها و کوچه و شهر به پرچم های سیاه مزین می شد و در تهران در نزدیک به دویست هیات مراسم عزاداری بر قرار بود؛ در این میان شاهان نیز همراه با مردمی که رسوم و آداب عزاداری محرم را به جا می آوردند مراسم سوگواری برگزار می کردند.ناصرالدین شاه قاجار که سخت خود را شیفته معصومین و بویژه امام حسین(ع) نشان می داد شاید بیش از دیگر شاهان قاجار خود را پایبند به عزاداری عاشورا می دانست. او در طول دوران سلطنت خود با ساخت تکیه دولت که گفته می شود بر اساس ساختمان "رویال البرت هال" در لندن طراحی شده بود هر شب مراسم روضه خوانی و سوگواری برگزار می کرد. در این میان مورخان علاقه زیاد شاه به اجرای نمایش تعزیه را دلیلی بر بنای تکیه دولت در دوره او می دانند. گفته می شود مراسم ویژه عزاداری در تکیه دولت از روز اول محرم و با حضور ده‌ها روضه‌خوان که برای گرم کردن مجلس یکی پس از دیگری به منبر می‌رفتند آغاز می شد و آنان اشعاری در رثای سیدالشهدا(ع) با صدایی خوش قرائت می کردند؛ در ادامه با حضور ناصرالدین شاه مراسم تعزیه خوانی آغاز می شد و تعزیه خوان ها در سکوی مرکزی تکیه به نقل و اجرای مصیبت عاشورا می‌پرداختند.در کنار مراسم رسمی ای که شاه هر ساله برگزار می کرد آئین ها و سنت های ویژه دیگری نیز وجود داشت که مردم پایبند به انجام آن بودند که نذر کردن از مهمترین آنها بود. نقل است در آن روزها کسانی که توانایی اطعام نداشتند هم با ریختن مشتی برنج در پلوی نذری یا تکه گوشتی در خورش، در نذر شریک می‌شدند. حتی پخش لباس سیاه بین فقرایی که توانایی تهیه لباس عزا را نداشتند نیز یکی دیگر نذرهای رایج در تهران قدیم بود که بین فقرا تقسیم می‌شد.از رسوم دیگر عاشورا مراسم قمه زنی بود که در روز عاشورا انجام می گرفت و عزاداران کفن پوش در دسته جات چند نفره اقدام به قمه زنی می کردند؛ در این میان رسومی مانند زخم زنی، سنگ زنی قفل آجین و شمع آجین کردن بدن وجود داشت که اکنون منسوخ شده است. عزادارن برای قفل آجین کردن بدن خود را سوراخ کرده و به آن قفل می زدند که عملی بسیار دردناک بوده و گاه به عفونت و بیماری فرد منجر می شد.در آن روزها عکاسان دربار و غیر دربار نیز بی کار نبوده و مراسم عزاداری و آئین های عزاداری را به ثبت تصویر می رساندند. عکس هایی که کسانی چون محمد حسن میرز، آنتوان سوریوگین، عبدالله قاجار و تنی چند از دیگر عکاسان قاجار از آئین ها عزاداری عصر قاجار گرفته‌اند امروز خود یکی از منابع مستند فرهنگ عزاداری در یکصد سال گذشته است.

تکیه دولت محل برگزاری مراسم ویژه عزاداری با حضور شاه